«...Αύριο θα έχω μεγάλους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, και τα μάγουλα βαμμένα κάτασπρα σαν πεθαμένου. Θα προσπαθήσω, μπαμπά, να είμαι όλοι εκείνοι που τα γέλια τους έσβησαν μέσα σε δάση από οξιές, σε λόχμες από σημύδες, πέρα εκεί, προς τη χαραυγή, και που εσύ προσπάθησες ν` αναστήσεις. Θα προσπαθήσω ακόμα να είμαι εσύ, που κράτησες τη μνήμη ζωντανή...»
Δύο διηγήματα που αλληλοσυμπληρώνονται, συνθέτοντας μια συναρπαστική αφήγηση που αρχίζει το 1942, στην καρδιά της Αντίστασης, σε κάποιο χωριό της Βόρειας Γαλλίας, και βρίσκει την απρόσμενη κατάληξή της το 1972 στο Μόναχο, τη στιγμή της τρομοκρατικής επίθεσης στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Μια ιστορία για τη μνήμη, την αγάπη και την ενοχή, και για τα παράξενα και τραγικά παιχνίδια που παίζει η μοίρα στους ανθρώπους.
...Γιατί θα ήταν ωραίο τα παιδιά να μην πεθαίνουν από λάθος των πατέρων, και η οδύνη να μη ζητά εκδίκηση...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]