Το μυθιστόρημα αυτό, που τιμήθηκε με το Βραβείο Goncourt 2005, είναι εν μέρει αυτοβιογραφία (η αυτοβιογραφία των περισσοτέρων από μας: οικογένεια, έρωτες, μοναξιά, αποτυχία) και εν μέρει η ιστορία ενός συγγραφέα για τον οποίο το γράψιμο μοιάζει μια περιπέτεια χωρίς τέλος, χωρίς κάθαρση. Μια μητέρα που πλησιάζει στο τέλος της ζωής της κι ένας άνδρας - ο γιος της - που διανύει, καθυστερημένα, την κρίση της μέσης ηλικίας. Όλα μένουν ημιτελή· η ζωή επίσης. Η μητέρα, μια χήρα σχεδόν εύθυμη, σχεδόν εκκεντρική, μοιάζει να βρίσκει την ταυτότητά της, το κέντρο της, το νόημά της τη στιγμή που το σώμα της διαλύεται από το χρόνο. Και ο γιος - αφηγητής, ένας εξηντάρης συγγραφέας, κάνει το θλιμμένο - αλλά όχι χωρίς σαρκασμό και χιούμορ - απολογισμό της δικής του ζωής, θυμάται ή δεν θυμάται τους έρωτές του, τα βιβλία που έγραψε, καθώς κι εκείνα που έμειναν άγραφα μέσα στο μυαλό του (αυτά τα τελευταία να ήταν, άραγε, τα καλύτερα;), τις αγωνίες του, τα λάθη του. Με το μυθιστόρημα αυτό, ο Φρανσουά Βεγεργκάνς κόβει τον ομφάλιο λώρο - ή μήπως δεν τον κόβει; - ενώ η μητέρα φαίνεται να αναδίδει παντού και πάντα ένα άρωμα γυναίκας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]