Στον κόσμο των πολιτικών προσφύγων διασταυρώνεται ο ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος με την ευρωπαϊκή εμπειρία του "υπαρκτού σοσιαλισμού": ένας κόσμος παντελώς άγνωστος, μακρινός και
κρυμμένος πίσω από το ψυχροπολεμικό "παραπέτασμα".Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα που
έγραψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες αλλά και εκείνα που μιλούν γι` αυτούς ξετυλίγουν μπροστά μας
ένα εξαιρετικά ζωηρό λογοτεχνικό, πολιτικό και ανθρώπινο τοπίο.Το βιβλίο μελετά τα έργα των πολιτικών προσφύγων με βάση τις έννοιες του τραύματος και της μνήμης: έννοιες που μπορούν να
φωτίσουν και την αντίστοιχη λογοτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα με νέο φως. Στο επιλογικό κεφάλαιο εξετάζεται συνδυαστικά η λογοτεχνική παραγωγή των δυο παράλληλων μνημονικών κοινοτήτων, των πολιτικών προσφύγων και των επιζησάντων στην Ελλάδα. Το ερώτημα που τίθεται και για τις δυο είναι το ίδιο. Πότε η ελληνική πεζογραφία φτάνει στο σημείο να αναπαραστήσει τον Εμφύλιο ως ένα διττό τραύμα, αναγνωρίζοντας το τραύμα του Άλλου;