Η Κωνσταντινούπολη, η Ασιτανέ (η μητέρα των πόλεων), η Ντερσααντέτ (η πύλη της ευδαιμονίας), η Σταμπούλ, η Πόλη μας, «αυτό το τέλειο κόσμημα ανάμεσα σε δύο θάλασσες, που είναι άξιο να συγκριθεί μονάχα με τον ήλιο που φωτίζει αυτόν τον κόσμο», όπως έγραψε ο Νεντήμ, ο πιο λαμπρός ποιητής της οθωμανικής αυλής του 17ου αιώνα, η πιο δοξασμένη βασίλισσα της ευρασιατικής ιστορίας, η πιο φλογισμένη μάγισσα της Ανατολής, γεννήθηκε μ` ένα δροσερό τραγουδάκι στα χείλη την εποχή των μύθων, το `κανε σάλπισμα πολεμιστήριο και βαπορίσια μπουρού, μισμαγιά και μακελάρικο χασάπικο, ουσάκ και νιαβέντι, μπεκτασίδικο ιλαχί και πατριαρχική ψαλμουδιά, καρσιλαμά και ταγκό, τύμπανο του Ραμαζανιού και «Υπερμάχω», χόρεψε σ` όλους τους ασιατικούς και ευρωπαϊκούς ρυθμούς [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]