Γραμμένο μες στην δικτατορία της χούντας, το ``Τότε που ζούσαμε`` αποτελεί μια πράξη αντίστασης και μαζί μιαν απολογία της γενιάς του Ασημάκη Πανσέληνου (1903-1984). Μιας γενιάς που αισθάνθηκε διπλά προδομένη. Οι αγώνες της ενάντια στο μεταξικό καθεστώς που κορυφώθηκαν με την Αντίσταση της Κατοχής εκφυλίστηκαν με την μαύρη περίοδο του Εμφύλιου που ακολούθησε. Και η δεύτερη προσπάθειά της, στην περίοδο των κοινοβουλευτικών αγώνων, κορυφώθηκε με το κύμα της αλλαγής που φύσηξε στις αρχές της δεκαετίας το `60, και διακόπηκε βάναυσα με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Πόσο πολύ μπορεί να παλέψει, πόσες φορές μπορεί να προσπαθήσει μια γενιά να φέρει το φως του ήλιου και της δικαιοσύνης στον τόπο της; Μες στην διάρκεια της μαύρης επταετίας ο Ασημάκης Πανσέληνος ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και γράφει το βιβλίο αυτό. Αναθυμάται τη ζωή του γνωρίζοντας πώς ζει κανείς την εποχή που αγωνίζεται για κάτι καλύτερο, την εποχή που κάνει το χρέος του σαν πολίτης και σαν άνθρωπος προς τους συμπολίτες του και προς τους ανθρώπους του τόπου του και όλου του κόσμου. Οι αναμνήσεις του είναι η τελευταία του προσπάθεια να αγωνιστεί ξανά, η προσφορά του. Η μνήμη πρέπει να διατηρείται, να επιβιώνει, να ξαναγίνεται μαγιά για τις γενιές που ακολουθούν και που έχουν τους δικούς τους αγώνες να δώσουν.
Το ``Τότε που ζούσαμε`` εκτός από ένα μαγευτικό βιβλίο αναμνήσεων, εκτός από ένα βιβλίο με συγκλονιστικές μαρτυρίες, με γοητευτική ατμόσφαιρα και με ιδέες τολμηρές και ανατρεπτικές, μας βοηθά να θυμόμαστε πως τίποτε στη ζωή δεν μας χαρίζεται -ούτε στους ανθρώπους ούτε στους λαούς- αν δεν πολεμήσουμε και αν δεν αντισταθούμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]