Βιβλίο σταθμός για όσους ασχολούνται με την παιδική λογοτεχνία. Το 1972, όταν πρωτοεκδόθηκε, ξάφνιασε με τη βαθύνοια του συγγραφέα του, τις καινοφανείς απόψεις του, τις θεμελιώδεις φιλολογικές θέσεις, τη γενικότερη συγκρότησή του. Όσα ακολούθησαν έκτοτε στο ίδιο θέμα, στην καλύτερη περίπτωση απλώς το πλαισίωσαν. Μπορεί το κεντρικό του θέμα να είναι ένα κορυφαίο πρόσωπο, ο Παπαντωνίου, πρόκειται όμως για βασική μελέτη της νεότερης παιδικής μας λογοτεχνίας. Οι απόψεις που εκτίθενται, τεκμηριωμένες και αδιάσειστες, παραμένουν ισχυρές. Με την επισήμανση όσων συνεισέφερε ο Ζ. Παπαντωνίου στην παιδική λογοτεχνία, ξεδιπλώνονται επεισόδια σχετικά με τους εκπαιδευτικούς αγώνες, αναλύονται τα κύρια φαινόμενα που χαρακτήρισαν την παιδική λογοτεχνία και -έντεχνα και βάσιμα- αναδεικνύεται η σχέση της εκπαιδευτικής πολιτικής με τη λογοτεχνική παραγωγή για τα παιδιά. Ο συγγραφέας υιοθετεί ως θεμελιώδη αρχή ότι «στις ρίζες όλων των προσπαθειών του έθνους βρίσκεται το πρόβλημα της παιδείας», ότι «οι λογοτεχνικοί αγώνες ήταν αγώνες παιδείας του έθνους στη γενικότερή μορφή», ή ακόμη και ότι «οι καλύτεροι παιδαγωγοί δεν ήταν οι επαγγελματίες παιδαγωγοί αλλά οι λογοτέχνες». Βιβλίο αναφοράς, διδακτικό για όσους ασχολούνται με τη μελέτη της παιδικής λογοτεχνίας. Πρότυπο δομής, επεξεργασίας και αξιολόγησης υλικού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]