"Θέλω να σου πω κάτι, γιατί δεν ξέρω ούτε πόσο θα πάει αυτή η απεργία που ξεκινήσαμε, ούτε πώς θα καταλήξει. Αυτό που πρέπει από τώρα να ξέρεις και να το καταγράψεις είναι ότι εμείς αισθανόμαστε ήδη νικητές. Ξέρεις γιατί είμαστε νικητές; Γιατί μπορεί να μας βλέπεις τόσες μέρες με τον Δημήτρη και τον Χρήστο συνέχεια μαζί στην περιφρούρηση, στις πορείες, στις εξορμήσεις, όπως σήμερα, αλλά μέχρι τον Νοέμβρη δουλεύαμε στο ίδιο εργοστάσιο και δε λέγαμε ούτε καλημέρα. Στην καλύτερη περίπτωση να ήξερε ο ένας τη φάτσα του άλλου. Μπαίναμε μέσα, ο καθένας πήγαινε στο πόστο του, είτε στο χαλυβουργείο, είτε στα έλαστρα, πιάναμε δουλειά. Σχολάγαμε, πέρναμε το αμάξι και φεύγαμε. Δεν είχε κανένας καμία επικοινωνία με τον άλλο για κανένα θέμα. Όταν οι εργάτες δεν μιλάνε μεταξύ τους και ο καθένας κάθεται μπροστά στη μηχανή μόνο με τις δικές του σκέψεις, τότε πρέπει να ξέρεις ότι ο κάθε Μάνεσης τρίβει τα χέρια του, γιατί έτσι είμαστε του χεριού του. Και να ξέρεις ότι τώρα που γνωριζόμαστε μεταξύ μας όλοι αυτοί που λιώνουμε εκεί μέσα, για να κυκλοφορούν κάποιοι με πολυτελή αυτοκίνητα και να μένουν σε βίλες, δύσκολα θα μας διασπάσουν".

Ένας απεργός Χαλυβουργός