«Μια ζωή για ένα χαμόγελο μιας στιγμής. . ., συλλογιζόταν ταυτόχρονα με το σεβάσμιο και καλαίσθητο παγκάκι εκείνη την ώρα ο Φαίδων. Ήταν όμως η ώρα που η ολονύχτια ονειροπόλησή του τον άφησε· και ο Φαίδων επανήλθε στη σκληρή πραγματικότητα. Είχε όμως προλάβει το δειλό χαμόγελο να πετάξει λίγο επιτέλους, να ξεφύγει από τη φυλακή του. Και ήταν το χαμόγελο της παιδείας, ήταν το χαμόγελο της ελπίδας, η οποία σεργιάνιζε μαζί με τη νέα ανατρεπτική κατάσταση - όπως και παλιότερα, δύο δεκαετίες πριν -, πάλι αγκαλιά με τα οράματα των νέων ανθρώπων. Και τον γέμισε εμπιστοσύνη αυτή η νέα γενιά εκείνη τη νύχτα της φθινοπωρινής Τετάρτης του 2025, κάπου εκεί, και αγαλλίασε. Το καλόκαρδο χαμόγελο της αισιοδοξίας ήταν που μίλησε τελευταίο».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
