Στη μελέτη αυτή αφήνεται να εκδιπλωθεί ο στοχασμός εκείνος, ο οποίος έχει πεισματικά αρνηθεί να συμπεριληφθεί στον περίκλειστο χώρο της μονότονης παρερμηνείας, της μακραίωνης σιωπής ή της σχεδόν μαινόμενης καταδίκης όσον αφορά την πράξη (και την έννοια) του υποκειμένου της δύναμης. Αντίθετα, ολωσδιόλου αντίθετα: ο ίδιος αυτός στοχασμός, έχοντας αποδεχθεί ως αναγκαία συνθήκη της ελευθερίας και της δημιουργίας την πράξη του υποκειμένου της δύναμης, ανοίγεται στον ορίζοντα του λόγου για το υποκείμενο αυτό, προσηλώνοντας το βλέμμα του στις τρεις ίσως πιο «διαβόητες» μορφές της Ιστορίας της Φιλοσοφίας: τον Καλλικλή, τον Nietzsche και τον Negri.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
