Η είδηση για τη σύλληψη του Νικηφόρου, και μάλιστα για φόνο, συντάραξε όλους όσοι τον ήξεραν, κυρίως όμως τη Μαριλίζα, την πρώην γυναίκα του. Ο Νικηφόρος δολοφόνος! Όχι, δεν μπορεί, κάποιο λάθος είχε γίνει. Η Μαριλίζα δεν κατάφερε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν μόνο η ανησυχία για τον πρώην άντρα της, ήταν κι όλες εκείνες οι αναμνήσεις από την υπέροχη κοινή ζωή τους που τόσο άδοξα είχε διακοπεί. Σηκώθηκε, πήγε στο γραφείο της και πήρε από το συρτάρι ένα τετράδιο όπου γι` αρκετό καιρό μετά το χωρισμό τους έγραφε τις σκέψεις της. Διάβασε: «Ανοίξαμε μαζί τα φτερά μας με στόχο το απέναντι βουνό. Δεν είχαμε προσέξει την καταιγίδα που ερχόταν. Είδες τη φτερούγα μου τσακισμένη, με είδες που έπεσα και μ` ακολούθησες, γονάτισες δίπλα μου στα χαμόκλαδα που μ` έριξε η ανημποριά. Έμεινες για λίγο στο πλευρό μου, προσπάθησες να μου δείξεις πόσο μ` αγαπάς. Κι ύστερα μου `πες, προσπαθώ μα δεν μπορώ, και πέταξες μακριά. Κι εγώ έμεινα εκεί στην παγωνιά. . .». Αυτά έγραφε τότε. Τώρα χρειαζόταν εκείνος βοήθεια κι η Μαριλίζα έπρεπε να τρέξει να τον βοηθήσει, να τον σώσει. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]