Δύο αδέλφια, ο Βίκτωρ και ο Ουώλτερ, συναντιούνται στη σοφίτα του παλιού τους σπιτιού, στη Νέα Υόρκη, με αφορμή το ξεπούλημα των οικογενειακών επίπλων. Ο πατέρας τους δεν ζει πια ‒ ο απόηχος, ωστόσο, της οικονομικής καταστροφής τους εξαιτίας της Ύφεσης ξετυλίγει το κουβάρι των ενοχών και των ψευδαισθήσεών τους.

ΒΙΚΤΩΡ: Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να πιστεύουμε ο ένας στον άλλον. Ζεις μ’ αυτή την ανάγκη και προσπαθείς να συνεχίσεις… δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Αυτό είναι όλο. Νόμιζα πως αν δενόμουνα μαζί του, αν έβλεπε πως κάποιος ακόμα… πίστευε σε εκείνον... (Σταματά απότομα, σαν να μην μπορεί πια να σκεφτεί. Κάθεται.) Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήθελα να… να τον εμποδίσω να διαλυθεί, να γκρεμιστεί ολότελα.

ΟΥΩΛΤΕΡ, σαν να τον σπρώχνει η ανάγκη να μιλήσει: Πραγματικά διαλύθηκε, γκρεμίστηκε, και πραγματικά μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να πιστεύουμε ο ένας στον άλλον; Ανατραφήκαμε μαθαίνοντας πώς να πετύχουμε, αυτό είν’ όλο. Γιατί, άλλωστε, εκτιμούσε εμένα τόσο πολύ, κι όχι εσένα; Τι γκρεμίστηκε; Τι υπήρχε για να γκρεμιστεί; Να διαλυθεί; Υπήρξε ποτέ η παραμικρή αγάπη εδώ μέσα; Όταν τη χρειάστηκε, εκείνη έκανε εμετό. Κι όταν εσύ τον χρειάστηκες, εκείνος έβαλε τα γέλια. Το αβάσταχτο δεν είναι που όλα διαλύθηκαν, που όλα γκρεμίστηκαν. Είναι που δεν υπήρξε ποτέ τίποτα εδώ μέσα!