Τις τραγικές εκείνες μέρες, ο σοφός κένταυρος Χείρων, ο εκπρόσωπος κι εκφραστής του λαμπρού αρχαίου πολιτισμού, παρατηρούσε την ατέλειωτη κατρακύλα κι η καρδιά του σφιγγόταν από θλίψη. `Ο φίλος μου ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μας σε δέκα έργα του`, μουρμούριζε μελαγχολικά. `Ευτυχώς όμως δε ζει. Θα έπαιρνε μεγάλη πίκρα βλέποντας τον Αισχύλο να το καταφέρνει μόνο σε ένα...` Σαράντα χρόνια μετά την έναρξη της Διευθυντικής Δημοκρατίας και τριάντα μετά τη Μεγάλη Αλλαγή, οι ευτυχισμένοι αρτίστες του Τσίρκο Γκρέκο ισχυρίζονταν περήφανοι πως είχαν ανακαλύψει το κλειδί της επιτυχίας, που συνδύαζε αριστοτεχνικά τα δυο μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα του κόσμου. Διέθεταν σοβιετικό σύστημα παραγωγής και αμερικανικό πρότυπο κατανάλωσης. Ήτοι, δεν παρήγαν τίποτα και κατανάλωναν τα πάντα. Μέχρι να φανερωθεί η αλήθεια. Γυμνή. Σαν τα ταμεία τους. Και σαν τις τσέπες τους. Τότε που αντιλήφθηκαν οδυνηρά πως, αν μια ανοησία υποστηρίζεται από την πλειοψηφία, δεν παύει να είναι ανοησία. Τότε που τέθηκε σκληρά και στους ίδιους το αμείλικτο ερώτημα του Μπέρναρντ Ράσελ: Αν κάποιος σου προσφέρει δημοκρατία και κάποιος άλλος ένα σακί σιτάρι, σε ποιο επίπεδο πείνας θα προτιμήσεις το σιτάρι από το δικαίωμα ψήφου;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]