Το «Τέρψεις και Ημέραι» (Les Plaisirs et les Jours) είναι το πρώτο έργο που έγραψε ο Προύστ και το πρώτο που βγήκε σε βιβλίο (1896). Ο Προύστ έκανε συχνά λόγο γι` αυτό στην αλληλογραφία του, και ως το τέλος της ζωής του. Ποια στοιχεία έχουν κοινά το πρώτο έργο του Προύστ και το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο»; Είναι στοιχεία πάσης φύσεως. Ροπή προς την ψυχολογική ανάλυση, προς την ανθρώπινη ή την κοινωνική τυπολογία, τάση προς τη διαμόρφωση συμβόλων και την υφολογική μορφολόγηση του ποιητικώς εκφράζεσθαι (η οποία και συγκερνά, αυτή η τελευταία, την κατάχρηση φιλολογικού ναρκισσισμού και ουδετερώνει το ρεαλισμό). Άλλα στοιχεία, αναφέρονται στην προυστική θεματολογία στο επίπεδο των αντικειμένων, των ιδεών ή των συναισθημάτων: τα λουλούδια, τα καράβια, τα σύννεφα, η θάλασσα, το βουνό -η διαλεκτική σχέση απουσίας και φαντασίας, η σχέση ανάμεσα στον έρωτα, τη ζήλεια και τη μοναξιά, η αντιστικτική συμπαράθεση του θανάτου και του χρόνου- η σημασία των γραμμάτων, της μουσικής, της ζωγραφικής, η επιλεκτική περιγραφή των κοσμικών κύκλων, η νοσταλγία της εφηβείας που δεν έχει διαφθαρεί από μια πρώτη εμπειρία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

`Ο Marcel Proust ασμενίζει το ίδιο στο να περιγράφει το θλιμμένο λάμπος του ήλιου όταν βασιλεύει και τις ματαιόσπουδες ανησυχίες μιας ψυχής σνομπ. Απαράμιλλα αφηγείται τους κομψοπρεπείς καημούς, τις τεχνητές οδύνες, που είναι τουλάχιστον εξίσου αιματηρές μ` αυτές που μας χαρίζει η φύση με μητρική δαψιλεία. Ομολογώ ότι αυτές τις οδύνες που εφευρίσκονται, τους καημούς αυτούς που επινοούνται από ιδιοφυίαν ανθρώπου, τους καημούς αυτούς έργα της τέχνης, εγώ τους βρίσκω απείρως ενδιαφέροντες και τιμαλφείς, και χρωστάω χάρη στον Μαρσέλ Προυστ που μελέτησε και περιέγραψε ορισμένα διαλεγμένα δείγματά τους. [...] Μας παρασύρει, μας κρατάει καθηλωμένους σε μιαν ατμόσφαιρα θερμοκηπίου, ανάμεσα σε ορχιδέες περινούστατες, που τους χυμούς που τρέφουν την αλλόκοτη και νοσηρή τους ομορφιά δεν τους αντλούν από τη γη. Ξαφνικά, στο βαρύ και ηδύγευστον αέρα περνάει ένα βέλος φωτεινό, μια αστραπή η οποία, σαν την ακτίνα του γερμανού γιατρού, διαπερά τα σώματα. Με μια σαϊτιά ο ποιητής έχει εισδύσει στον κρυφό διαλογισμό, στην αμολόγητην επιθυμία. `

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]