"Ο κόσμος του Κράμλεϋ είναι λίγο-πολύ ο κόσμος του Τσάντλερ που έχει μεταφερθεί στην κόλαση των μικρών πόλεων και δεν διαθέτει ούτε ίχνος του εκλεπτυσμένου αγγλικού ύφους. Ο Κράμλεϋ ανήκει στους σπάνιους συγγραφείς που έχουν την τέχνη να ενσωματώνουν στην γραφή τους το μεθύσι που κάνει τους ήρωές του να τρεκλίζουν... Αλκοόλ, κοκαΐνη, αμφεταμίνες, μαριχουάνα, πολύς κόσμος φτιάχνεται στις σελίδες αυτές, όπου όμως ατενίζει κανείς επίσης τα χιονισμένα Βραχώδη Όρη και οδηγεί το αυτοκίνητό του με τον παλιό σκοπό των Greatful Dead μπροστά στα ανοιχτά τοπία λες και τα ναρκωτικά, το ροκ και η απεραντοσύνη του τοπίου να είναι ένας τρόπος να περάσει κάπως ο χρόνος, να ξαναγυρίσει η μνήμη μιας εποχής όπου κανείς δεν ζούσε πιστεύοντας πως κάποτε θα γεράσει... Οι ήρωες του Κράμλεϋ κινούνται μέσα σ` ένα στενό περιθώριο, αναγνωρίζονται μεταξύ τους με τη μυρουδιά, σαν τα σκυλιά. Δεν βλέπει κανείς ομολογημένες πολιτικές τοποθετήσεις, όμως βλέπει συμπεριφορές που σημαδεύουν έναν ανυποχώρητο τρόπο ζωής. Η πλοκή των μυθιστορημάτων του Κράμλεϋ είναι πυκνή, δύσκολη σαν εκείνη του Τσάντλερ· λειτουργεί μόνον σαν πρόσχημα για να αναπτυχθεί μια υπερήφανη και αδιάλλακτη ηθική, μια ηθική αντίστροφη, όπου η τιμή και η αρετή βρίσκεται πάντοτε με την μεριά εκείνων που ποτέ δεν τις διεκδικούν γιατί είναι πολύ περήφανοι για να σκεφτούν να διεκδικήσουν την αλήθεια".

(Patrick Raynal, "Le Monde", 1991)