Η Παρβάνα μπήκε στον μικρό οικισμό πατώντας προσεκτικά πάνω στα ερείπια. [...] Ήταν απόκοσμο να στέκει ολομόναχη μέσα στο εγκαταλειμμένο χωριό. Ένιωθε σαν κάποιοι να την κοίταζαν, μα δεν είχε απομείνει κανένας να την κοιτάζει. Η αύρα έφερε ένα αδύναμο κλαψούρισμα ως τ` αυτιά της. Έμοιαζε να είναι γατάκι. Η Παρβάνα ακολούθησε τον ήχο. Το κλάμα ερχόταν από το τελευταίο σπίτι. Η Παρβάνα στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας. Ένα τμήμα της οροφής είχε πέσει, κι αναζήτησε πάνω από το σωρό τις πέτρες την πηγή του ήχου. Ύστερα το είδε. Δεν ήταν γατάκι. Σε μια γωνιά του δωματίου βρισκόταν ένα μωρό, ξαπλωμένο ανάσκελα. [...] «Το ταξίδι της Παρβάνα» είναι μια τίμια και συμπονετική θεώρηση της κατάστασης στο Αφγανιστάν, χωρίς ποτέ να χάνεται η διάσταση του θάρρους και της ελπίδας, που στηρίζουν τα παιδιά ακόμα και στις πιο φρικτές συνθήκες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]