Σε μια έξαρση αλαζονείας και ναρκισσισμού, ο νεαρός αριστοκράτης Ντόριαν Γκρέι εύχεται να μη γεράσει ποτέ, να μη χάσει ποτέ την εξαίσια ομορφιά του και το βάρος του χρόνου να το σηκώσει το πορτρέτο του, ζωγραφισμένο από ένα φίλο. Και να που η ευχή του εισακούεται. Τα χρόνια περνούν και ο Ντόριαν Γκρέι δε γερνά. Το πορτραίτο του όμως αλλοιώνεται, αποκτά ρυτίδες και παραμορφώνεται από το διεστραμμένο χαρακτήρα του και την έκλυτη ζωή του. Ο Ντόριαν Γκρέι διατηρεί όλο το σφρίγος και τα νιάτα του. Ώσπου να φτάσουν στην κορύφωση η αλαζονεία και ο ηδονισμός του. Γιατί τότε θα φανούν οι συνέπειες της αλόγιστης ευχής και της ολικής ανυπαρξίας συνείδησης σ` έναν άνθρωπο που ξεπούλησε την ψυχή του, όπως ο Φάουστ, για την καλλονή και την απόλαυση.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
