Η Καβουρίνα, μάνα, σύζυγος, ερωμένη, φίλη, διατηρεί στον υπέρτατο βαθμό όλες τις ιδιότητές της, διαφυλάσσοντας με συνέπεια τις αξίες που όρισε στη ζωή της. Η ευαισθησία της την κάνει θύμα των άλλων. Η αυτοάμυνά της, όταν της τελειώσουν τα συναισθηματικά της αποθέματα, τη μετατρέπει σε θύτη(;). Ωστόσο, είναι άδικο να τη «στιγματίσουμε» ως θύτη, αφού το μόνο που κάνει, όταν βιώνει την απογοήτευση και νιώθει παρείσακτη, είναι να αποσυρθεί από τη ζωή εκείνων που την πλήγωσαν. Δεν βλάπτει κανέναν, δεν ρίχνει μομφή σε κανέναν. Η φυγή της είναι η διαμαρτυρία της. Γιατί προσφέρει ανιδιοτελώς αυτό που δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Την αγάπη. Τότε μόνο η απουσία της πιστοποιεί την αξία της παρουσίας της και «διδάσκει» στους γύρω της, που μέχρι τότε ήταν παθητικοί δέκτες της αγάπης της, πώς να γίνουν πομποί αγάπης. Γιατί η αγάπη είναι το οξυγόνο της ψυχής. Κι αν δεν υπήρχε, η ζωή δεν θα διέφερε από το θάνατο. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]