(. . .) Είναι γνωστό ότι η ομηρική ποιητική πραγματώνεται σαν μια πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο. Καθόλου πρωτότυπη δεν είναι η διαπίστωση ότι οι δύο πόλοι της ποιητικής δημιουργίας είναι η παράδοση και η νεωτερικότητα. Απλοποιώντας υπερβολικά, θα λέγαμε ότι η παράδοση προσφέρει το υλικό μαζί με τους (αρχικούς) νόμους που το διέπουν, ενώ η νεωτερικότητα τους προσωπικούς τρόπους του χειρισμού και της τελικής διαμόρφωσης. Μερικοί από αυτούς τους τρόπους αναζητούνται και κωδικοποιούνται σε τούτο το βιβλίο. Το επικό υλικό είναι αρχικά προορισμένο να λειτουργήσει σε συνθήκες προφορικότητας. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να μετουσιωθεί το ίδιο ή ακριβέστερα, να ανανεωθεί ο τρόπος χρήσης του, ώστε να υπηρετήσει αποτελεσματικά το γραπτό κείμενο. Ο ποιητής μας οφείλει να αναζητήσει νέες ποιητικές τεχνικές, προσαρμοσμένες στις καινούργιες ανάγκες πειθαρχώντας εν μέρει στην παράδοση και εν μέρει ξεπερνώντας την, πραγματώνοντας δηλαδή ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι κανόνων και παραβιάσεων (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]