`Το παίγνιο του κόσμου και η προβληματική μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης του στοχασμού`· η συμπλοκή εντός αυτής της φράσης δεν σημαίνει μία σύνδεση μεταξύ του παιγνίου του κόσμου και της προβληματικής μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης του στοχασμού, η οποία παράλληλα -και κυρίως- προεξαγγέλλει `το παίγνιο του κόσμου ως σήμα μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης`.
Κινούμενη πέρα από την άποψη αυτή, που -ακολουθώντας την εκ μέρους του Νίτσε ανάγνωση του Ηρακλείτου- ασπάστηκαν οι Heidegger, Fink, Αξελός και Derrida, η έρευνά μας θεωρεί ότι το παίγνιο του κόσμου δεν αποτελεί σήμα μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης του στοχασμού, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα της ανεύρεσης μιας σκέψης που θα σηματοδοτεί μια μη μεταφυσική κατεύθυνση, δεν μπορεί, όπως μας έδειξε η μελέτη της σκέψης του παιγνίου του κόσμου, να επιλυθεί όσο ομιλούμε για το πρόβλημα `ενός μη μεταφυσικού στοχασμού για το είναι του κόσμου` και αγνοούμε το πρόβλημα `ενός μη μεταφυσικού είναι του στοχασμού`· όσο αγνοούμε, ή υποτιμάμε, ότι η υπέρβαση της μεταφυσικής στο είναι της σκέψης είναι η πρωταρχική προϋπόθεση για να είναι η σκέψη πέρα από `οποιαδήποτε` μορφή της μεταφυσικής.
Η υπέρβαση της μεταφυσικής όσον αφορά το είναι της σκέψης, επιτυγχάνεται με την παρουσία της αβύσσου (Abgrund) στο είναι-θεμέλιο (Grund) της σκέψης· πρόκειται, δηλαδή, αφενός για τη `μετατόπιση της παρουσίας της αβύσσου από τη σκέψη για το είναι στο είναι της σκέψης`, και, αφετέρου, για την πρωταρχικότητα της αβύσσου όσον αφορά το είναι της σκέψης σε σχέση με μια σκέψη για το είναι ως θεμέλιο-άβυσσο. Και η άβυσσος αυτή, η άβυσσος της ανωνυμίας, δεν μπορεί να λεχθεί ότι δηλώνει μια μη μεταφυσική κατεύθυνση, παρά μόνον καταχρηστικά· γιατί η παρουσία της αβύσσου στο είναι-θεμέλιο της σκέψης δεν παραπέμπει τη σκέψη πουθενά -ούτε πουθενά την κατευθύνει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]