`Με τα παιδιά λέμε να πάμε σινεμά το άλλο Σάββατο. Θέλεις να έρθεις;`
`Θα τηλεφωνηθούμε`.
Αυτό το `Θα τηλεφωνηθούμε` είναι σαν ένα `Άντε παράτα με` με άλλοθι.
Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του εξασφαλίζει την απουσία κάθε ενοχής...
Όλα μένουν μετέωρα. Δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς που δε σου τηλεφώνησε! Όμως εγώ δε θα το άφηνα έτσι. Πήρα τηλέφωνο πρώτος, σαν να είχα πει `Θα σου τηλεφωνήσω`. Δευτέρα, το σήκωσε ο πατέρας της. Το έκλεισα. Δεν κατάλαβα γιατί. Τον ήξερα καλά, κι εκείνος μάλλον με συμπαθούσε, θα φταίει η γοητεία της -έστω και τεχνητής- παρανομίας. Τρίτη, το σήκωσε η μητέρα της. Το έκλεισα. Τετάρτη, το σήκωσε επιτέλους εκείνη. `Την Ηώ θα ήθελα, παρακαλώ` είπα, αν και ήμουν σίγουρος ότι ήταν εκείνη.
`Η ίδια, ποιος είναι;` απάντησε, αν και σίγουρα με είχε καταλάβει.
`Καλησπέρα, ο Αλέξιος είμαι`.
Ο Αλέξιος μόλις έχει τελειώσει το λύκειο και φεύγει για σπουδές στο Λονδίνο. Στη διάρκεια του ταξιδιού φέρνει στη μνήμη του το ταξίδι της εφηβείας. Το παιχνίδι με το άλλο φύλο, το ερωτικό ξύπνημα και η αυγή της ζωής του ως άντρα συναντιούνται στο πρόσωπο της Ηώς. Κι όμως, η Ηώ λείπει απ` τη ζωή του εδώ και ενάμιση χρόνο. Οι αφηγήσεις του στην εντεκάχρονη συνεπιβάτισσά του, τη Ναταλία, θα τον βοηθήσουν να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά νιώθει. Θα τον βοηθήσουν να καταλάβει ότι ο καιρός των αποφάσεων ήρθε...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]