Οι στίχοι στέκονται στα δόντια και κάποτε πέφτουν στα μάρμαρα μ` έναν ήχο που μόνο τα σκυλιά τον ακούνε. Μια πένθιμη ωδή σ` ένα αγαπημένο πρόσωπο δίχως όνομα και σε πρόσωπα που έμειναν ανώνυμα, ντυμένα με τα ρούχα μιας παράστασης και ενός ρόλου που δεν αξιώθηκαν ποτέ να ερμηνεύσουν. Τούτα τα παθητικά ποιήματα είναι ακόμη μια πένθιμη ακολουθία για κείνα τα πράγματα που αφήσαμε με τη θέλησή μας, για κείνους που αγαπήσαμε χωρίς να τους γνωρίσουμε και για κείνους που μας αγάπησαν κρυφά και ποτέ δεν μας το είπαν. Αντίδωρα μιας ανείπωτης αγάπης, καθώς τα συλλογίζεται κάποιος στην ερημιά ενός επαρχιακού, άδειου καφενείου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
