...Από το εφιαλτικό αυτό στρατόπεδο, ανεξάντλητη δεξαμενή αίματος, όπου φυλάκιζαν εκτός από τους Γερμανούς και οι Πουλικοί, Δαγκουλαίοι, Ταγματασφαλίτες, Κούκοι κ.ά. ακόμα και Βούλγαροι (25.6.1944) χωρίς διάκριση νέους, γέρους, παιδιά, έγκυες, αρρώστους, αναπήρους, ελάχιστοι δραπέτευσαν και μερικοί αυτοκτόνησαν...
...Πολλοί περαστικοί ακούν ένα προσκλητήριο νεκρών πάνω από το στρατόπεδο αυτό κάθε αυγή και πολλά βράδια χειμωνιάτικα να πέφτουν με τη βροχή φωνές διαμαρτυρίας ίσως και συγνώμης. Η δίκη όμως των ενόχων, που άρχισε μετά την απελευθέρωση, δεν τελείωσε ποτέ. Κανένας δεν θυμάται μαρτυρίες και ονόματα. Χάθηκαν οι αποδείξεις και η ενοχή πλανιέται σαν αναθεματισμένος άνεμος πάνω απ` το σκοτεινό βασίλειο της λήθης.
Πρέπει όμως να μάθουν κάποτε για το στρατόπεδο αυτό οι νέοι. Όχι για να μισήσουν, μα για να καταλάβουν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]