Τι είναι εκείνο που κάνει αυτό το μυθιστόρημα για το Άουσβιτς τόσο βλάσφημο; Να είναι ο αθώος και αισιόδοξος τρόπος ενός νεαρού Εβραίου που διηγείται τον εκτοπισμό του ως ένα ταξίδι στο άγνωστο και την άφιξή του στο Άουσβιτς ως ένα παράξενο θέαμα; Μήπως η βλασφημία έγκειται στο γεγονός ότι κατανοεί με τόση προθυμία τη λογική των στρατοπέδων - ένας ευμαθής μαθητής που θέλει να κάνει τη δουλειά του όσο το δυνατόν καλύτερα; Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο δεν είναι μόνο το «διαστροφικό» αριστούργημα του μεγάλου νομπελίστα Ούγγρου συγγραφέα αλλά και ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ού αιώνα. «Ακόμα κι εκεί, στις καπνοδόχους, στα διαλείμματα μεταξύ των βασανιστηρίων υπήρχε κάτι που έμοιαζε με ευτυχία. Όλοι μονίμως με ρωτούν μονάχα για τα δεινά, για τις `φρικαλεότητες`: αν και για μένα αυτή ακριβώς η εμπειρία είναι ίσως εκείνη που αξίζει πιο πολύ απ` όλες να θυμάμαι. Ναι, γι` αυτήν, για την ευτυχία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, θα έπρεπε να σας μιλήσω την επόμενη φορά που θα με ρωτήσετε. Αν με ρωτήσετε βέβαια. Και αν δεν το ξεχάσω και ο ίδιος». ΙΜΡΕ ΚΕΡΤΕΣ

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]