(...) Για τον Landauer τέχνη και επανάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, εφόσον η πρώτη βοηθάει στην πνευματική και ψυχική αναγέννηση και αλλαγή του ατόμου, βασική προϋπόθεση του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Όπως ο ίδιος γράφει: «Το αποτέλεσμα της ποίησης είναι η επανάσταση, η επανάσταση, η οποία είναι αναγέννηση και δημιουργία». Έτσι το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία και την τέχνη δεν άργησε να φανεί -άλλωστε ήδη του 1893 είχε δημοσιεύσει το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο κήρυκας του θανάτου»- και το 1895 προσθέτει στην εφημερίδα το «Λογοτεχνικό παράρτημα». Τα λογοτεχνικά κείμενα του παραρτήματος, σε αντίθεση με άλλες αναρχικές εφημερίδες, έχουν πολύ σπάνια μια καθαρά αναρχική θεματική. Όπως ο ίδιος λέει: «το Λογοτεχνικό παράρτημα επιθυμεί οι αναγνώστες του να πάρουν μέρος στα ωραιότερα έργα της τέχνης. [...]. Επιπλέον δεν θα είμαστε ποτέ προκατειλημμένοι από την μικρόνοια, ώστε να θέλουμε ν` ακούμε και ν` αναπαράγουμε μονάχα ό,τι ταιριάζει στενά με το δικό μας κύκλο ιδεών. [...]. Πουθενά δεν θέλουμε να δώσουμε χώρο στο φανατισμό, τουλάχιστον στο πεδίο της τέχνης και της λογοτεχνίας». Τα πολιτικά άρθρα του Landauer χαρακτηρίζονται από μια οξεία πολεμική στην αυταρχική πολιτική του Γουλιέλμου του Β`, καθώς επίσης και από μία συνεχή κριτική στις απαθείς και υποταγμένες μάζες. Η κριτική του οξύνεται με τον συμβιβασμό του σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κινήματος, το οποίο ο ίδιος δεν το βλέπει ως την πρωτοπορία της χειραφέτησης, αλλά ως ένα είδωλο της κοινωνίας που αυτός πολεμάει. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]