Το μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης πάνω στο οποίο βασίστηκε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια φτάνει πια στο τέλος του και στη θέση του γεννιέται ένα νέο. Το πολιτικό σύστημα παρακολουθεί τη σταθερή μετατόπιση των τεκτονικών πλακών της οικονομίας και της κοινωνίας φανερά αμήχανο. Φοβάται το καινούργιο και αδυνατεί να παρακολουθήσει τους νέους κώδικες επικοινωνίας που χρησιμοποιεί η κοινωνία. Το πολιτικό προσωπικό - αντί να είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που αλλάζει - μοιάζει να είναι όλο και περισσότερο σε αναντιστοιχία με αυτήν. Αναζητείται λοιπόν επειγόντως ένας νέος πολιτικός λόγος. Σύγχρονος, κατ’ εξοχήν όχι ξύλινος. Ανατρεπτικός, για να μπορέσει να πείσει την Ελληνική κοινωνία να τολμήσει μεγάλες ρήξεις σε δύσκολους τομείς: στην εκπαίδευση, στην οικονομία, στο μοντέλο διακυβέρνησης, στο κράτος πρόνοιας. (. . .) Ο πολιτικός χώρος που θα μπορέσει να εκφράσει πειστικά αυτήν την προσδοκία (. . .) ελπίζω και πιστεύω πως θα είναι ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω, το ΠΑΣΟΚ (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]