Ο νέος θεολόγος είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Το κοινωνικό του περιβάλλον μοιάζει να μην τον αποδέχεται αμέσως. Έμμεσα και συγκαταβατικά ανέχεται την παρουσία του ως χρήσιμη στην εκπαίδευση και στην εκκλησία. Όχι όμως απαραίτητη ούτε ουσιώδη θεωρεί την ύπαρξη του θεολόγου για τη λειτουργία του κοινωνικού σώματος. Ό νέος θεολόγος νοιώθει σαν να `παρασιτεί` ή να `φυτοζωεί` μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Αισθάνεται στην αρχή μια κάποια αμηχανία, πού μετατρέπεται σε δυσκολία προσανατολισμού. Αργότερα κλιμακώνεται σε αδυναμία προσαρμογής και οξύνεται σε αγεφύρωτο χάσμα, αν όχι σε αβυσσαλέα απόσταση ανάμεσα στον ίδιο και τον περίγυρό του. Έτσι μοιάζει σαν το ψάρι έξω από το νερό: άβολα και δύσκολα, άσχημα και παράξενα. Είναι σαν ξένος μέσα στο σπίτι του, αφού ο κύκλος του τον ανέχεται χωρίς να τον αποδέχεται. Κι αυτός ο κύκλος μπορεί να ναι πολύ στενός, όπως ή οικογένεια ή οι φίλοι, και πολύ ευρύς, περιλαμβάνοντας πλήθος συνανθρώπων, από τους συναδέλφους-συμφοιτητές μέχρι τους συντοπίτες-συμπολίτες της κοινωνίας μας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]