. . . Το μέλλον της Δημοκρατίας βρίσκεται συνεπώς, μέσα στα ίδια τα «παράδοξα» και τις αντιφάσεις της. Κράτος δικαίου και αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργούν έτσι, ως σιαμαία αδέλφια, που μπορούν να συμπληρωθούν και όχι να υποκατασταθούν από άλλους διαύλους πολιτικής συμμετοχής. Το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε κορπορατιστική ή ακόμη και νεοκορπορατιστική προσέγγιση της δημοκρατίας. Ο κοινωνικός διάλογος, οι κοινωνικά συμφωνημένες πολιτικές αντιφάσεις και γενικότερα η αναζήτηση της συναίνεσης ως μηχανισμός πολιτικής νομιμοποίησης μπορούν να λειτουργήσουν μόνο πέραν και όχι αντί των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
