«Οι ιστορίες του παππού δεν είναι πάντα παραμύθια... Ο δικός μου ο παππούς όταν μας μάζευε μπροστά στο τζάκι, μαζί με τον αρωματικό καπνό της πίπας του γέμιζε το καθιστικό και τις καρδιές μας με την ιστορία του κουρδικού λαού. Η πορεία του κουρδικού λαού, οι βαθιές του ιστορικές ρίζες θα είχαν χαθεί αν οι παππούδες μας έλεγαν μόνο παραμύθια. Τότε θα λέγαμε `μια φορά κι έναν καιροί ζούσε ένας λαός`. Τώρα λέμε ζει, υπάρχει και κυνηγιέται ένας λαός, που όμως αντιστέκεται και αντέχει, παρόλο που προσπάθησαν να του ξεριζώσουν τις μνήμες, μόλο που του απαγόρευσαν τη γλώσσα του. Σε κείνες τις οικογενειακές στιγμές, σε κείνα τα μαχητικά μάτια, σε κείνα τα μετρημένα λόγια, στα παραμιλητά της Ζελχέ, στο κρυμμένο χιονολούλουδο στην τσέπη του Αμπντουλάχ χρωστάω ότι αγάπησα πάνω και από τη ζωή μου: την πατρίδα μου».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]