Μια παλιά ιδέα μου ξανάρθε για το Λεξικό Κοινών Τόπων (ξέρεις τι είναι;). Ο πρόλογος κυρίως μ’ ερεθίζει... θα είναι η ιστορική εξύμνηση όλων όσων επιδοκιμάζουμε. Θα αποδείξω έτσι πως οι πλειοψηφίες έχουν πάντα δίκιο και οι μειοψηφίες πάντα άδικο. Θα θυσίαζα τους μεγάλους άντρες σ’ όλους τους ηλίθιους, τους μάρτυρες σ’ όλους τους δήμιους, κι αυτό μ’ ένα ύφος υβριστικό, ρηξικέλευθο...
Αυτή την απολογία της ανθρώπινης προστυχιάς, μ’ όλες της τις όψεις, ειρωνική και κραυγαλέα, από τη μιαν άκρη ως την άλλη, γεμάτη χωρία, αποδεικτικά στοιχεία και φοβερά κείμενα, με το σκοπό να τελειώσουμε οριστικά μ’ όλες τις εκκεντρικότητες, όποιες και να’ ναι. Έτσι θα επανέλθω στη σύγχρονη δημοκρατική ιδέα της ισότητας, στο λόγο του Fourier, πως οι μεγάλοι άνδρες θα καταστούν άχρηστοι: γι’ αυτό το σκοπό γίνεται αυτό το βιβλίο. Με αλφαβητική σειρά και για όλα τα πιθανά θέματα μπορεί να βρει κανείς αυτό που χρειάζεται να πει στις κοινωνικές συναναστροφές, ώστε να είναι καθώς πρέπει κι αγαπητός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]