Μια φορά και ένα καιρό, στη σοφίτα ενός παλατιού, μέσα σ’ ένα καλάθι, ζούσανε τέσσερα κουβάρια. Το ένα ήταν κίτρινο, ολοκίτρινο σαν το από μέσα της μαργαρίτας. Το άλλο ήταν πράσινο, καταπράσινο σαν τη χλόη. Το άλλο ήταν γαλάζιο, ανοιχτό γαλάζιο σαν τον ουρανό και το άλλο μαύρο, κατάμαυρο σαν χελιδόνι. Τι όμορφα που είστε, τους είπε η ανέμη που τα τύλιξε. Μια μέρα θα έρθει η βασιλοπούλα του παλατιού, που είναι όμορφη σαν τον ήλιο, και θα σας πάρει από δω, γι’ αυτό πρέπει να αποφασίσετε τι θέλετε να γίνετε. Εγώ θέλω να γίνω μια όμορφη κίτρινη κουβερτούλα, είπε το κίτρινο. Εγώ θέλω να γίνω ένα ωραίο πράσινο χαλί, είπε το πράσινο. Εγώ θέλω να γίνω μια γαλάζια κουρτινούλα, είπε το γαλάζιο. Μα το μαύρο σώπαινε. Εσύ μαυρούλι, τι θέλεις να γίνεις; Ρώτησε η ανέμη. Πφ! Τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα μαύρο κουβάρι, είπε περιφρονητικά το γαλάζιο. Το χρώμα του δεν είναι φωτεινό όπως το δικό μας, είπε το κίτρινο. Συμφωνώ, είπε το πράσινο. Το μαύρο κουβάρι χώθηκε βαθιά στον πάτο του καλαθιού, μα δεν είπε τίποτα. Άρχισε μόνο να ονειρεύεται να δει μια μέρα τη βασιλοπούλα που τους είπε η ανέμη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]