«Είχε αρχίσει να βρέχει από νωρίς, κι ο ήχος της αποψινής βροχής ακουγόταν σαν το γέλιο ενός μικρού παιδιού. Χαμογέλασα στη βροχή και αφέθηκα να με παρασύρουν οι σκέψεις. . .». Μια βροχερή μέρα, η Μάνια, μόλις νιώσει την απόλυτη ολοκλήρωση, όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί, βρίσκει επιτέλους το κουράγιο να ξεπεράσει το παρελθόν της. Απαλλαγμένη από τύψεις και ενοχές, αφήνει πίσω της για πάντα μάταιους και αδιέξοδους έρωτες, φόβους και ανασφάλειες. Η πορεία μιας νέας γυναίκας, που κατάφερε να αναγεννηθεί.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
