Που είναι το Κόκκινο Ξενοδοχείο, ξέρετε; Είσαι ξυπόλητη, τα μαλλιά σου ακουμπούν στους ώμους, δεν έχεις κοτσίδες, κατεβαίνεις τις σκάλες βαστώντας την κουπαστή. Πίσω από τον πάγκο της ρεσεψιόν δεν υπάρχει κανείς. Έχεις φτάσει στο τελευταίο σκαλί και κοντοστέκεσαι. Το ένα σου πόδι έχει πατήσει στο μάρμαρο, είναι παγωμένο, κοιτάς γύρω σου. Δεν θες να ξανανέβεις, πηγαίνεις σε μια από τις κόκκινες πολυθρόνες και κάθεσαι, τα πόδια σου δεν φτάνουν ως κάτω. Εικόνες από άλλες πραγματικότητες. Ένα ταξίδι ανάποδο. Μια απόπειρα καταβύθισης στους μαιάνδρους της παιδικής ηλικίας. Χωρίς κανένα χάρτη που να μπορεί να βοηθήσει. Μια περιπλάνηση σ` ένα ναρκοπέδιο όπου ακόμα και τα πρόσωπα της μυθοπλασίας δυσκολεύονται.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
