Το καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι κύμα που παφλάζει. Υγρό. Δροσερό. Σαν θάλασσα. Σαν συγκίνηση. Αλμυρό. Όλα αναδεύονται. Φύκια κολλούν στο πόδι. Στο μυαλό. Πετρούλες ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μνήμες. Ψαράκια τσιμπούν ανεπαίσθητα τη γάμπα και φεύγουν. Τσούχτρες διάφανες ή μοβ. Ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα ως παιδί, κι ο τρόπος που τα κοίταξε μεγαλώνοντας. Αστεία συμβάντα. Σοβαρά συμπεράσματα. Το καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι κύμα που έρχεται από βαθιά, συλλέγοντας νερό σε όλη τη διαδρομή. Όλα ανακατεμένα όταν σκάει. Φράσεις γονιών, κινήσεις, λόγια παππούδων, νεύματα, η γλώσσα που χρησιμοποιούσε τότε, η γλώσσα που σήμερα μιλά, στιγμές, ημερομηνίες, χρονική σειρά. Όλα θολά. Εκτός από τις μαθηματικές, τις αξιωματικές κουβέντες του συνονόματου του Ευκλείδη, που στέκουν σταθερές, λαμπερές, πεντακάθαρες. Αναγνωρίσιμες μέσα στα χρόνια και μέσα σε εκατομμύρια κόκκους άμμου, βρεγμένες απ` το κύμα που αποσύρεται, ίσα να πάρει φόρα για να γίνει κύμα, ξανά. Θερινές φωτογραφίες με λέξεις, που είπε ή άκουσε κάποιος Ευκλείδης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]