[...] Η σωτηρία του ανθρώπου νοείται και βιούται ως συμμετοχή και αναμόρφωσι εις το αρχαίον κάλλος. Το θείον κάλλος σώζει τον άνθρωπο όχι μαγικά, εν αγνοία του, ούτε έξωθεν, διά της βίας· έτσι, θα τον υποτιμούσε. Αντιθέτως, ο άνθρωπος σώζεται τιμώμενος, με το να γίνη ο ίδιος καλλιτέχνης, πηγή κάλλους και σωτηρίας για τους πολλούς· "πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον. Να γεννηθή απ` όλη του την ύπαρξι, ως ευχαριστία, η δοξολογία προς τον Θεό. [...] (απόσπασμα από τη σελ. 55 του βιβλίου)
