«Δεν τον άγγιξε ποτέ κανένα πάθος, αφού αυτό που αντίκρισε ήταν αποτέλεσμα του πάθους· επιβίωσε, αναλώθηκε σε άσκοπες περιπλανήσεις, ώσπου μαράζωσε, όμως που ήταν ο δικός του σπαραγμός; Η εικόνα που μόλις αντίκρισαν τα μάτια του έγραφε, με πύρινα γράμματα, κάτι που αυτός το άφησε απερίσκεπτα να χαθεί μέσα από τα χέρια του, κι αυτό που έχασε ήταν το φιτίλι που πυροδοτούσε τώρα την αγωνιώδη εσωτερική του οδύνη. Χωρίς να αποκτήσει προσωπική εμπειρία, ο Μάρτσερ δεν απέκτησε τη γνώση με τα φτερά της εμπειρίας· τον ακούμπησε ελαφρά, τον σκούντησε, τον ταρακούνησε, με την αναίδεια του τυχαίου γεγονότος, τη θρασύτητα του απρόβλεπτου περιστατικού. Τώρα που ξεκίνησε η φωτοχυσία, εντούτοις, η φλόγα έφθασε στο ζενίθ, κι εκείνος απόμεινε να ατενίζει το θορυβώδες κενό της ύπαρξής του.»
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση, ο Τζων Μάρτσερ συναντά τυχαία τη Μαίη Μπάρτραμ, που στο παρελθόν τον είχε συναρπάσει στην Ιταλία. Απροσδόκητα, ένας νέος ακαριαίος έρωτας προκύπτει που τους προορίζει τον έναν για τον άλλο. Όμως, ένα μυστικό τους ενώνει και συνάμα τους χωρίζει. Για να ξεπεράσει αυτό το τελευταίο εμπόδιο, ο Τζων Μάρτσερ προτείνει στη Μαίη Μπάρτραμ μια διαβολική συνθήκη, που εκείνη έχει την αδυναμία να την αποδεχτεί. Από κει αρχίζει ενάντια στο «Θηρίο» μια αδιάλειπτη μοναχική πάλη, που η Μαίη Μπάρτραμ τη δίνει με μόνο όπλο τη μεγάλη της ευαισθησία και αιδώ.
Το ``Θηρίο στη ζούγκλα`` (1903), αριστουργηματική νουβέλα του Τζέημς, περιγράφει τον ολέθριο φόβο που γεννά απέναντι στη ζωή ο τυφλός εγωισμός. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας υποδηλώνεται αποτελεσματικά, όταν ο Μάρτσερ αναγνωρίζει ότι υπήρξε «ένας άντρας της εποχής του, ο άντρας στον οποίο δεν επρόκειτο να συμβεί απολύτως τίποτα»· η εγωπάθειά του οδηγεί στο θάνατο τη Μαίη και τον καταδικάζει σε μια ύπαρξη δίχως ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]