[...] Η Θεσσαλονίκη είναι μια γεωγραφία της σκέψης μας. Πού όσο περνάει ο καιρός τούς δρους αλλάζει και τα σύνορά της. Μια γεωγραφία που η καθεμία μεταφράζει διαφορετικά σε λέξη. Έχουν πολλές φορές και ομίχλη και υγρασία τα ποιήματα εδώ και φως θαλασσινό.
Οι ενότητες που παρουσιάζονται έχουν η καθεμιά την ιδιοχρωμία της, η καθεμιά και το ιδιοσυγκρασιακό της κλίμα. Δεν θα μπορούσε να `ναι διαφορετικά άλλωστε. Κι αν θεωρείται βέβαιο πώς ο χρόνος επέφερε αλλαγές στους τρόπους εκφοράς του στίχου, το άλλο ερώτημα είναι αν έφερε αλλαγές και στη χροιά του ήχου της ποιητικής λέξης, τέτοια πού να γίνεται ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Εδώ ας απαντήσουν άλλοι αρμοδιότερα.
Το τετελεσμένο γεγονός της έκδοσης, όσο κι αν δείχνει αμετάκλητο, οριοθετεί προσωρινά μόνο το περίγραμμα του προσώπου της ποίησης πού αδρά χαράχτηκε. Ο χρόνος εισφέρει πάντα τη δική του κρίση και είναι βέβαιο ότι αποφασίζει αδέκαστα. Μέχρι τότε η συνάντηση με τους αναγνώστες θα αποτελεί τη βασική πυξίδα της πορείας του έργου. Στην Ποίηση όμως, όποιο πρόσωπο κι αν έχει, αρμόζει αίσιος καιρός.
Μαρία Αρχιμανδρίτου
