«Ο λόγος αποτελεί την υπέρβαση της λογικής. Είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή υπάρχει και από το οποίο οφείλει να τρέφεται. Αν αυτή αποτελεί την `ορθή` συσχέτιση των προτάσεων (και των όρων τους), τότε εκείνος συνιστά την ίδια τη σχέση στην καθολικότητα της -καθολικότητα που, τώρα, μόνο `δι` εσόπτρου εν αινίγματι` (Α` Κορ. 13:12) συλλαμβάνουμε. Μόνο ο λόγος δικαιούται να ομιλεί στο επίπεδο της οντολογίας (που συνεχώς ολοκληρώνεται). Μόνο αυτός μπορεί να καταστήσει δυνατή τη σημασιολόγηση της πραγματικότητας. Όσο για το υποκείμενο αυτής της πολύπλευρης δυναμικής, το ανθρώπινο πρόσωπο, αυτό υπάρχει σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη αναφορά με ό,τι βρίσκεται γύρω του και μέσα του, γι` αυτό και ο λόγος δεν μπορεί παρά να κατανοηθεί ως η αναφορική δόμηση του ανθρώπου στην `υπαρκτική του ετερότητα`.».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]