[...] Έτρεχα, έτρεχα, κάτι μ΄έπνιγε στο μεγάλο αμφιθέατρο, σηκώθηκα μια στιγμή, άδειο ήταν, περιμέναμε τους άλλους και έπαιζα νευρικά το΄να μου δάκτυλο πάνω στην αγχόνη, κάτι μ΄έπνιγε και δεν μπορούσα να βγάλω κουβέντα. Πνίγομαι, κάτι βαθαίνει μέσα μου. Πνίγομαι σας λέω, κλειδώνομαι σαν αποκάλυψη, σκάλες τα μαλλιά της να την χαιδέψω, που για μια στιγμή πόνου είχε φιλήσει το στόμα μου, γιατί είχα ματώσει πολύ, είχα πλαντάξει στη σιωπή.
