Από τον Πλάτωνα έως τον Χάιντεγκερ, η φιλοσοφία ενδιαφέρεται λιγότερο για τα ίδια τα έργα τέχνης παρά για το ερώτημα πώς να μάθουμε αν η τέχνη μπορεί να εκφράσει την αλήθεια. Δύο αίτια, λοιπόν, καθυστέρησαν την ανάπτυξη μιας πραγματικής οντολογίας των έργων: από τη μια, η πλατωνική καταδίκη της τέχνης -που έκανε να κυριαρχήσει το καθαρό περιεχόμενο επί της αισθητής μορφής-, από την άλλη, η γέννηση της αισθητικής - που έδωσε τον τόνο στη συναισθηματική διάθεση του θεατή ή του καλλιτέχνη. Με τον Χάιντεγκερ και τον Μερλώ-Ποντύ γίνεται πράγματι δυνατή μια φιλοσοφία της τέχνης. Αν όμως ετούτη μας επιτρέπει σήμερα να υποδεχτούμε καλύτερα το έργο, μπορεί ωστόσο να μας εξηγήσει το «εκθαμβωτικό αίνιγμά» του;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
