Στο πρώτο τούτο μέρος της, επί του παγκοίνως γνωστού θέματος, μελέτης μου, περί του Ελληνικού υποβάθρου του Χριστιανισμού, αναφέρομαι σε γνωστό και πολυσυζητημένο, βέβαια, θέμα που δεν παύει και στις μέρες μας να είναι επίκαιρο και να προβάλλει επιτακτικό. Πρόκειται περί της μεγάλης προσφοράς των προγόνων μας, μεγάλων ανδρών της ανθρωπότητας, Χριστιανών διδασκάλων και Πατέρων, στην κατανόηση, εξάπλωση και καθιέρωση της Οικουμενικής Χριστιανικής Εκκλησίας, ως θρησκευτικής ιδεολογίας και ως λυτρωτικής δυνάμεως του ανθρώπου. Και οι μεν Έλληνες Πατέρες ήταν εύκολο και φυσικό να επωφεληθούν από την Ελληνική σοφία, αλλ’ η Θεία Πρόνοια προέβλεψε και εξασφάλισε και άλλους αγωγούς για να συνδέσει αυτή με τους Λατίνους, τους Σύρους και τους λοιπούς μεγάλους ηγέτες άλλων εθνών της Εκκλησίας και θεράποντες της Θεολογίας, για να καταστούν κοινά σε όλους τα στηρίγματα της πίστεως. Και αυτοί οι σωτηριώδεις παράγοντες είχαν προπαρασκευασθεί κατά θεία παραχώρηση από την αστείρευτη Ελληνική Παιδεία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]