`Για τον Περικλή, η νέα αυτή περίοδος που μόλις άρχιζε, η τελευταία, γιατί στο μεταξύ πλησίαζε το τέλος της θητείας του, τον προβλημάτιζε πολύ: ήταν η τρίτη φορά που άκουγε τους μόνιμους να ενημερώνουν τον νέο Γενικό. Τρίτη φορά οι ίδιοι άνθρωποι περνούσαν απ` το γραφείο του νέου Προέδρου για κάποιο αναπάντητο, μες στα χρόνια, αίτημά τους. Τρίτη φορά που διατυπώνονταν οι ίδιες απορίες μες στο Δ.Σ., από τα καινούργια μέλη που δεν ξέραν τίποτα, οι ίδιες αντιρρήσεις από τα παλιά, σαν φωνές ιδανικές κι αγαπημένες από ένα παρελθόν (το δικό του), κοντινό μαζί κι απόμακρο. Ανεπαίσθητες αλλαγές, όπως τα ρετουσαρίσματα στις φωτογραφίες των νεκρών που δεν αλλάζουν σε τίποτα τη νέκρα τους, του φαίνονταν όλα όσα γίνονταν τώρα. Ένιωθε βετεράνος στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, που μαθαίνει στα στραβάδια, απ` το σφύριγμα και μόνο της οβίδας, το πού θα πέσει. Κι έλεγε: Μα ποιος ο εχθρός; Ένας μόνο: η ασχετοσύνη. Αλλάζοντας τα καπέλα, άφηναν το κεφάλι απείραχτο. Και το ψάρι βρομούσε απ` το κεφάλι`.
Η ιστορία που θα διαβάσεις, αγαπητέ αναγνώστη, είναι εκατό τοις εκατό αληθινή. Μόνο τα ονόματα άλλαξα. Το τέρας της γραφειοκρατίας που υπήρχε τότε εξακολουθεί, δυστυχώς, να υπάρχει και τώρα στον Δημόσιο Τομέα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]