Ολοένα και περισσότερα κράτη επιχειρούν να κινητοποιήσουν εξωεδαφικούς `συγγενικούς` πληθυσμούς, είτε πρόκειται για μειονότητες είτε για αποδήμους, προκειμένου να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση της θέσης τους στο διεθνές στερέωμα. Η αντίληψη των κρατών ότι μπορούν να επωφεληθούν από τους υλικούς ή συμβολικούς πόρους που οι τελευταίοι ενσαρκώνουν ή συγκεντρώνουν αποτελεί το κίνητρο για την ανάπτυξη `ομογενειακών` πολιτικών.
Ο ανά χείρας τόμος εξετάζει τις στρατηγικές αντιμετώπισης `συγγενικών` εξωεδαφικών πληθυσμών του ελληνικού κράτους και τις διακυμάνσεις τους κατά τους δύο αιώνες ύπαρξής του:
- Ποιους πληθυσμούς επιλέγει να εντάξει στο έθνος και ποιους να αποκλείσει;
- Με βάση ποια ιδεολογία και με ποια κριτήρια το πράττει;
- Ποιους στόχους βάζει και τι πετυχαίνει;
Από τους έλληνες κεφαλαιούχους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον 19ο αιώνα μέχρι τους ομογενείς από την πρώην ΕΣΣΔ, και από το ζήτημα της ψήφου των κοινοτήτων του `έξω Ελληνισμού` το 1863 μέχρι τη δημιουργία της ΕΡΑ5 ξετυλίγονται πολιτικές που εν πολλοίς δεν συζητιούνται στο δημόσιο χώρο, είναι όμως εντέλει ιδιαίτερα σημαντικές τόσο ιδεολογικά όσο και ως προς τις συνέπειές τους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
