Η φωνή του Rogers - ένθερμη, ενθουσιώδης, γεμάτη αυτοπεποίθηση κι ενδιαφέρον - είναι ο συνδετικός κρίκος των διαφορετικών δοκιμίων του βιβλίου αυτού. Βλέπουμε έναν άνθρωπο να προσπαθεί υπομονετικά και με πλήρη έλεγχο όλων του των βοηθημάτων να ακούσει τους άλλους και τον εαυτό του. Το προσεκτικό του άκουσμα τίθεται στην υπηρεσία τόσο του ατόμου όσο και του σπουδαίου ερωτήματος, τι σημαίνει να γίνεσαι «πρόσωπο». Περιγράφοντας τους πελάτες του, ο Rogers υιοθετεί τη γλώσσα και την προσωδία του υπαρξισμού. Για τον άνθρωπο που αγωνίζεται, ο Rogers γράφει: «Τη στιγμή εκείνη ο άνθρωπος είναι μόνο η ικεσία του, από την αρχή μέχρι το τέλος. . . γιατί τη στιγμή εκείνη ο άνθρωπος είναι η εξάρτησή του, με ένα τρόπο που τον καταπλήσσει».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
