Ήταν μια φορά ένα χωριό τόσο βρώμικο που οι γείτονες του `χαν βγάλει το όνομα. Το λέγαν Βρωμοχώρι. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι σκουπίδια. Πουθενά δεν έβλεπες μια γλάστρα με λουλούδια ούτε ένα πράσινο δέντρο. Ο καπνός απ` τις καμινάδες των σπιτιών και των εργοστασίων γέμιζε τον αέρα. Τα σπίτια είχαν μαυρίσει μέσα κι έξω. [...] Κάποτε κι αυτό το χωριό θα ήταν σαν τα γειτονικά άσπρο άσπρο και καθαρό πάνω στην πράσινη πλαγιά, μα κάτι συνέβη και πήρε την κάτω βόλτα...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
