«Σε περίμενα χρόνια γιε μου. Το’ ξερα πως θα ’ρθεις. Σε περίμενα από τότε που άδειασε το χωριό. Όλοι ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω. Αφήσανε το βουνό. Πήγαν στον κάμπο. Μόνο λίγοι τσομπαναραίοι ανέβαιναν. Μ’ αυτούς δεν μπόρεσα να πω τίποτε. Ξένο αίμα. Σε περίμενα,. Ήξερα πως θα ψάξεις. Άργησες. Δε σε κακίζω. Δεν ήταν ο καιρός έτοιμος. Στον κάμπο γινόταν αγώνας για ρίζωμα. Μα και δε χωρούσε ο δικός μου καημός. Στην αρχή., λούφαξε η μια πλευρά. Δεν μιλούσε. Αργότερα, χωρίστηκαν σε δύο μπουλούκια. Δεν ήταν χώρος για μένα. Κάθε μπουλούκι είχε τους δικούς του πεθαμένους. Το μόνο που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν να μαζεύω το κουράγιο μου και να κατεβαίνω στον κάμπο. Σεργιάνιζα στον τόπο και έφτιαχνα την καλύβα μου και βόσκαγα τα πρόβατα. Έπινα νερό στις μεγάλες μάνες. Μα το πιο πολύ κούρνιαζα στη δική μας καλύβα, στη φωτογραφία που είναι στον τοίχο με τη μαντανία. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]