Ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα ερευνά σ` αυτό το `Βιβλίο της εξορίας` όλες - σχεδόν όλες - τις μορφές διώξεων: τις φασιστικές, τις ναζιστικές, τις κομμουνιστικές· τις παράλογες τραγωδίες της ανθρωπότητας που σπαράσσεται από προκαταλήψεις, που επιδίδεται σε συλλογικά εγκλήματα. Αυτό το σύνθετο μυθιστόρημα, το τόσο εύκολο στο διάβασμα, μοιάζει γραμμένο κάτω απ` το βλέμμα του Κάφκα και του Πασκάλ, κάτω απ` τη βαριά σκιά του εικοστού αιώνα: σε δεκαεπτά ιλιγγιώδη κεφάλαια που μοιάζουν με σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας, ο Μολίνα αφηγείται τις ιστορίες των ανθρώπων που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταδικάστηκαν σε κάτεργα. Παρ` όλα αυτά, το `Βιβλίο της εξορίας` δεν είναι ένα ακόμα μελαγχολικό ανάγνωσμα, δεν είναι ούτε θρήνος ούτε προειδοποίηση για το `που οδεύει ο κόσμος`: είναι ένας στοχασμός πάνω στη ζωή, την επιβίωση, τον παραλογισμό, τη μοναξιά (. . .), την Ιστορία και τη λογοτεχνία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]