Μια μυθική «αυτοκαταδίωξη» εξελίσσεται τον καιρό του πολέμου στους τόπους της Θεσπρωτίας ή Τσαμουργιάς. Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες (αρχαίοι Θυάμιδες), εξισλαμισμένοι χριστιανοί που λησμόνησαν και λησμονήθηκαν, συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Ιταλούς και Γερμανούς, με αποτέλεσμα να χυθεί πολύ αδελφικό αίμα στο οποίο οι ίδιοι άγρια πνίγηκαν. Ο λόγος ποιητικός αλλά και εκρηκτικός ανατινάζει τα προσχωσιγενή «ιστορικά» και «ηθικά» τοπία, ερεθίζει την αμνησία και αποκαλύπτει σκληρές αλήθειες. Όμως πάνω απ’ όλα σκιαγραφείται η σχιζοφρενική πανανθρώπινη περιπέτεια, που εκδηλώνεται κυρίως σε λαούς ή «κομμάτια» λαών με πλούσιο ασυνείδητο αλλά ελλειμματική συνείδηση.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
