Το κακό ήλθε απο τους βοσκότοπους. Στην αρχή μια λεπτή κλωστή λευκός καπνός, γκρίζα κολώνα μετά, μαύρο πυκνό τείχος τέλος, που `πνιγε τα σκίνα, τις αγρελιές, τους αχινόποδες, τις μικρές δρυάδες, τις κοκκινωπές ταραμυθιές. Η φωτιά!

(...) Οι φλόγες φάνηκαν πέρα, στον τρίτο λόφο με τα χαρουπίδια, δυνατές, ασίγαστες, μανιασμένες. Κατάπιναν τα χωράφια το ένα μετά το άλλο. Ο αέρας τις Βοηθούσε, τις έτρεφε λες με μυστική φλόγινη δύναμη. Κατέβαιναν προς το λόφο, απέναντι δυτικά της ρεματιάς, στην άλλη πλαγιά, ακριβώς απέναντι στ` αρχοντικό.

(...) Δεν αντιλήφθηκε αμέσως τον κίνδυνο. Γνώριζε πως οι χωρικοί ήσαν πάντα υπερβολικοί. Ίσως πείρα αιώνων τους είχε μάθει να ετοιμάζονται για το χειρότερο, έτσι δεν είχαν εκπλήξεις. Όταν φύτευαν, σκέφτονταν τις αρρώστιες. Όταν τα σταφύλια ωρίμαζαν, τους έτρωγε ο φόβος του χαλαζιού, και όταν είχαν σοδιά λαδιού, μουρμούριζαν κάθε φορά που πρώιμα σύννεφα απειλούσαν τον ανθό. Έτσι τους είχε μάθει και συχνά χαμογελούσε με συγκατάβαση κάθε που τύχαινε να μπει σε κάποια τέτοιου είδους συζήτηση.

(...) Κοιτούσε άλαλος το φλόγινο ποτάμι να κατεβαίνει. Ανεπαίσθητα γύρισε το βλέμμα προς την κορυφή του μεγάλου βουνού που επιστέγαζε τους λόφους. Έψαχνε λες για τον κρατήρα ηφαιστείου, τόσο πολύ του φάνηκε πως λάβα κατέβαινε να πνίξει το χωριό. Η Πομπηία, η καταστροφή. Ιστορία.