"Η εκμηστήρευσις αύτη έκαμε βαθυτάτην επ` εμού εντύπωσιν. Τώρα μου πνοίγησαν οι οφθαλμοί, και εκατάλαβα πολλάς πράξεις της μητρός μου, αι οποίαι πότε μεν εφαίνοντο ως δεισιδαιμονία, πότε δε ως αυτόχρημα μονομανίας αποτέλεσμα. Επί εικοσιοκτώ τώρα έτη βασανίζεται η τάλαινα γυνή χωρίς να δυνηθή να κοιμίση τον έλεγχον της συνειδήσεώς της, ούτε εν ταις δυστυχίαις ούτε εν ταις ευτυχίαις."

"Το αμάρτημα της μητρός μου" είναι το πρώτο μιας σειράς διηγημάτων τα οποία ο Γεώργιος Βιζυηνός δημοσίευσε από το 1883 έως το 1895. Στη διάρκεια της σύντομης ζωής του (πέθανε έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο, 47 μόλις χρόνων), ο κοσμοπολίτης, αν και πάντα νοσταλγός της παιδικής του ζωής, συγγραφέας έγραψε ιστορίες που στο επίκεντρο τους έχουν τον άνθρωπο, τα πάθη και τις εσωτερικές του συγκρούσεις? ιστορίες, οι οποίες τον καθιέρωσαν ως θεμελιωτή του ελληνικού διηγήματος.

Τα διηγήματα του Βιζυηνού, με τη θεματική πρωτοτυπία τους, με τα οξυδερκή σχόλια του συγγραφέα ως προς τις πράξεις των ηρώων του, με τα αριστοτεχνικά αφηγηματικά τους μέσα, έχουν κατατάξει δικαίως τον συγγραφέα όχι μόνο στους κορυφαίους της ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά και στους σημαντικούς δημιουργούς της εποχής του στην Ευρώπη.

Περιλαμβάνονται τα διηγήματα:
- Το αμάρτημα της μητρός μου
- Το μόνον της ζωής του ταξίδιον
- Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου
- Ο Μοσκώβ-Σελήμ