Το βιβλίο αυτό του Δ. Μ. Ζακαλκά πραγματεύεται την κανονιστική δεσμευτικότητα της συνταγματικής ρύθμισης του άρθρου 29 του Συντάγματος για την οργάνωση των κομμάτων που οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το κανονιστικό "διά ταύτα" της συνταγματικής ρύθμισης ανιχνεύεται σε σχέση με την πολιτική πραγματικότητα των σύγχρονων πολυσυλλεκτικών κομμάτων που τείνουν να είναι εκλογικοί μηχανισμοί με έλλειμμα εσωκομματικής δημοκρατίας.
Η διάταξη αυτή (άρθρο 29), που αποτελεί καινοτομία σε σχέση με τα συνταγματικά κείμενα που ίσχυσαν μέχρι το 1975 στη χώρα μας, ασφαλώς δεν είναι τυχαία, αφού την πτώση της δικτατορίας ακολούθησε για πρώτη φορά η ίδρυση πολιτικών κομμάτων με αξιόλογη οργανωτική ζωή (ύπαρξη μελών και εσωκομματικών διαδικασιών).
Στο βιβλίο, προηγείται ένα εκτενές πρώτο μέρος, όπου εξετάζεται η θεσμική και η θεωρητική αντιμετώπιση των πολιτικών κομμάτων και της οργάνωσής τους από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα· ακολουθεί η εξέταση του αντικειμένου της έρευνας υπό την ισχύ του Συντάγματος του 1975. Μελέτη επίκαιρη, χρήσιμη για όποιον ασχολείται με τη θεωρία και την καθημερινή πράξη του Συνταγματικού Δικαίου, εισφέρει πλούσιο υλικό και αξιοπρόσεκτες ιδέες σε μια εποχή όπου η κρίση αξιοπιστίας των κομμάτων και η ένταση μεταξύ αυτών και του Λαού είναι δυνατόν να οδηγήσουν είτε σε αυταρχικές είτε σε δημοκρατικές διεξόδους.
Η μελέτη φιλοδοξεί να προσφέρει λύσεις στη δεύτερη κατεύθυνση, δηλ. στην κατεύθυνση ενδυνάμωσης της λαϊκής κυριαρχίας, που εξάλλου αποτελεί, κατά το Σύνταγμα, το θεμέλιο του πολιτεύματός μας.